Stel nou dat

Stel nou dat...

Eindelijk was het zover, ik vertrok gisteren een jaar geleden te voet uit Istanbul. Die nacht sliep ik in mijn tentje op een heuvel aan de rand van de stad. Toen wist ik niet wat er allemaal zou gaan gebeuren onderweg. Ik vind dat een heerlijk gevoel, niet weten wat er komt.

Voor vertrek kreeg ik wel eens de vraag die begon met “Wat nou als” of “Stel nou dat” en dan was het vervolg vaak een of ander doemscenario. Dat ik beroofd zou worden of aangevallen door een roedel wolven en misschien wel een beer. “Stel nou dat”.. ik heb er geen moment over nagedacht.

Natuurlijk was ik me bewust van eventuele gevaren, maar ik heb altijd vertrouwd op mijn gevoel. Dat liet me nooit in de steek en redde al eens mijn leven. Ik ben niet van “stel nou dat”, want wat kan je ermee? Er kan altijd overal wat gebeuren, al rijdend over de A1, fietsend op het fietspad of op de keukentrap thuis.

Dus die ochtend van 13 april 2022 pakte ik vol vertrouwen mijn spullen in. De eerste nacht zat erop in mijn tent, slapend vlak naast een stad met 15 miljoen mensen. Niet wetende wat er zou komen, wat ik zou zien, wie ik zou ontmoeten, waar ik zou slapen en wat ik ging eten. Ik had geen idee en ik ben dan op mijn opperbest. Dus liep ik met een tas vol spullen en een hoofd vol onverwerkte zaken en trauma’s duizenden kilometers ver, zes maanden lang.

Ik pikte onderweg in de Rhodopen in Bulgarije een steen op. Het was een loodzware dag, ik was net een aantal meters naar beneden gedonderd een ravijn in. Het pad liep dood en moest omlopen. Over 500 meter deed ik anderhalf uur. Die steen heb ik de rest van mijn reis bij me gedragen, als extra ‘last’ onderweg want mijn tas was nog niet zwaar genoeg. Gelukkig was het geen hele stoeptegel, maar een klein steentje. Een beetje symbolisch eigenlijk, de steen stond voor die overwerkte dingen en voor die dingen die ik onderweg had ontdekt. Over mijzelf als persoon het meeste, maar ook over lokale gebruiken, geschiedenis en cultuur.

Die steen heb ik op 7 oktober vorig jaar in Banja Luka in de Vrbas rivier gegooid. Ik kon al die onverwerkte zaken uit het verleden loslaten en alle herinneringen meenemen naar Nederland. Deze tocht was een verrijking in mijn leven. Het deed me ontdekken wie ik werkelijk ben en waar ik allemaal toe in staat ben, zowel fysiek als mentaal. Maar toen, daar op die heuvel in Istanbul precies een jaar geleden wist ik dat allemaal nog niet.

Er is geen “Stel dat”. Er bestaat geen “Wat nou als” lieve mensen. Nou stel je volgt niet je gevoel, je doet niet de dingen waar je gelukkig van wordt en wat nou als je je dromen links laat liggen? Nou stel, dat moment, dat doemscenario is werkelijk daar. Het kan niet meer omdat, of het lukt niet meer vanwege. In het meest zwarte scenario kan je er zelf niet meer over nadenken omdat je er simpelweg niet meer bent.

Maar stel nou dat? Heb je dan geen spijt? Had je het dan niet anders willen doen? Volg je hart, volg je gevoel want jouw gevoel dat is het juiste!