En zo komt het…..
Het is alweer 10 jaar geleden dit jaar. Tien jaar. Maar het voelt als de dag van gisteren, die ene dag in oktober 2015. Dat pa ziek was dat wisten we allemaal. Als jong ventje besefte ik me al, pa wordt vast niet oud. Helaas kreeg ik gelijk, want sterven vlak voor je pensioen op 64 jarige leeftijd is gewoon te jong. Geen discussie over.
Onze band was zó hecht, hij was niet alleen mijn vader maar ook mijn beste vriend. Alles was bespreekbaar en gelukkig is er ook geen woord onbesproken gebleven. In juni dat jaar ging het al bijna mis. Ik kreeg een telefoontje op mijn werk, de trauma-arts. Ik moest snel komen om afscheid nemen van mijn vader. Hij zou het niet halen was de mededeling. Aangekomen in het ziekenhuis lag hij daar. Paars. Hij was helemaal paars en kon amper ademhalen. Ik zag zijn bloeddruk en met mijn medische kennis wist ik: dit is fataal.
Maar eigenwijs als hij was lag hij een dag later op zaal. Ongelofelijk. De longarts kwam langs en verklaarde dat hij in 40 jaar arbeid nog nooit iemand had gezien die zo’n bloeddruk had overleefd. “U bent een taaie,” zei hij met een brede glimlach. Pa gaf nuchter aan dat ie wel wat gewend was. Het was niet zijn eerste rondje ziekenhuis en hij leefde al een tijd met een hoge bloeddruk. Pa en ik bespraken dus wat besproken moest worden. Alles. Alles kwam op tafel. Geen verwijten, geen spijt. Het was zo gegaan.
Vier maand later was hij dood. Daar lag hij dan op de opbaartafel in het mortuarium. Eén kant van zijn gezicht paars, de ander was wat gelig. Maar, het was wel pa. Ik koester het moment van de week ervoor. Onze laatste woorden waren “Ik hou van je”. Maar daar lag hij dan. Levenloos. Mijn vader. Mijn vriend. Mijn alles. Hij was er niet meer. Ik gaf hem een zoen op zijn koude voorhoofd en zei: “Pas je op je kleindochter? Ik hou van je ouwe.”
En zo komt het dat ik doe wat doe. Want tijd is onze vijand. Té vaak had ik het gezien, de dood. Te vaak veel te jong, te vaak voordat men dromen uit kon laten komen. “Ach, dat kan later nog wel,” is het niet herkenbaar?
We moeten van alles, maar vergeten écht te leven. Het werd tijd mijn hart te gaan volgen. Inmiddels liep ik meer dan 10.000 kilometer door Europa. Alleen. Alleen ik en mijn tas. Alleen met al mijn gedachten. Alleen met mijn verleden en de grote vraag: “Wat nu verder in de toekomst?”
Zelf-coaching was haast dagelijks aan de orde. Mezelf motiveren door te gaan, door te lopen ondanks kapotte voeten of zengende hitte. Emoties de vrije loop laten en vooral alles nemen zoals het komt.
Vorig jaar wandelde ik van huis naar Roemenië. Voor het eerst als een vrije ziel. Zonder gedachten, zonder levensvragen. Ik liep voor het eerst in totale mentale vrijheid. Een letterlijke bevrijding!
En zo komt het dus. Dat ik doe wat ik doe. Wandelen, wandelend coachen en lezingen geven als motiverend spreker. Mijn levenslessen en avonturen meenemen tijdens een coaching in de natuur. Ik weet uit eigen ervaring: Dat werkt echt!
Ben jij ook op zoek naar die mentale bevrijding? Ik help je graag!
Comment