Stella

---

Stella

Ik schreef al eerder een blog over angst. Over ongegronde angsten, angsten die een leven gaan beheersen. Over angst voor de dood heb ik het niet eerder gehad. Misschien een zwaar en best heftig en gevoelig onderwerp. Maar het is een onderwerp dat ons allemaal raakt, gaat raken of al heeft geraakt. Misschien wel meerdere keren en misschien wel van heel dichtbij. De dood hoort bij het leven, ontsnappen doen we er niet aan.

Meerdere keren heb ik gezien dat mensen de laatste adem uitbliezen. Ik heb ook mensen gesproken die dat was overkomen maar het hebben overleefd door snel ingrijpen. Patiënten die ik heb verpleegd, maar ook mijn opa en eigen vader hadden deze ervaring gehad. Een “bijna dood ervaring”, waarbij in alle gevallen werd gesproken over rust, gelatenheid, een warm gevoel, het prima vinden, of de “tunnel van licht”.

Met pa heb ik het er meerdere keren over gehad, over de dood en doodgaan. Dat was hem al eens overkomen toen ik een jaar of negen was. Hij bloedde na een hele simpele ingreep bijna dood. Hij onderging het gelaten en vond het helemaal niet onprettig zo hij het zelf altijd verwoordde. Helaas heb ik hem dat na 29 oktober 2015 niet meer kunnen vragen. Die keer overleefde hij het niet.
Mijn dochter Fay was nog maar drie jaar toen dit allemaal gebeurde. Mijn vader en Fay waren heel close met elkaar. Pa had immers nooit verwacht opa te worden en gaf haar alle liefde die hij nog kon geven in hun korte tijd samen.

In de week voor zijn dood kwam Fay aanzetten met een pop. Ze keek er nooit naar om, ze had haar knuffeldoekje van Dikkie Dik en dat was altijd voldoende. Maar plots was er die pop die tot dan ergens in een hoekje had gelegen. Ik vroeg aan haar “Heeft de pop ook een naam?” De pop heet Stella zei ze heel overtuigd.

Stella. Hoe komt een kind van drie bij deze naam? Geen vrienden, bekenden of kinderen op het kinderdagverblijf die zo heten . We hebben er verder niet bij stil gestaan, maar Stella moest mee op sleeptouw en lag naast haar in bed. Het was Stella voor, Stella na. We dachten dat het een andere fase was en dat Dikkie Dik misschien wel zijn langste tijd had gehad.

Mijn vader belde woensdagavond 28 oktober. Hij vertelde dat hij er zo naar uitkeek naar huis te gaan, dat hij het Turkse ziekenhuisbed graag inruilde voor een Nederlandse. “Tot morgen Roel”. “Tot morgen pa, ik hou van je”. “Ik hou ook van jou kerel”. Het waren onze laatste woorden.

Pa kwam de volgende dag thuis met een medische vlucht vanaf Izmir in Turkije. Tijdens de landing in Münster ging het mis. De arts en verpleegkundige aan boord hebben nog van alles geprobeerd, maar mijn vaders tijd was echt gekomen. Ik belandde in een emotionele achtbaan. Een deel van het vliegveld is een tijd afgesloten geweest, ik heb strijd moeten voeren om pa snel thuis te krijgen zonder verdere onderzoeken en een autopsie.

Er waren vragen over zijn laatste vlucht. Of pa nog wat had gezegd, of hij er nog wat van mee heeft gekregen, dat soort vragen. Ik kreeg een e-mailadres van de verzekeraar, het was het e-mailadres van de verpleegkundige aan boord. Ik stelde mijn vragen in de hoop antwoorden te krijgen.

Antwoorden kreeg ik. Van Stella, een Oostenrijkse verpleegkundige aan boord van de medische vlucht. De vrouw die voor mijn vader had gezorgd en zijn leven heeft geprobeerd te redden heet Stella. Antwoorden op mijn vragen kwamen van Stella. De pop van Fay heet Stella, een naam die ze de pop gaf een week voor mijn vaders overlijden.

Door deze gebeurtenis en alle andere gebeurtenissen en gesprekken die op mijn netvlies staan gebrand heb ik geen angst meer voor de dood. De dood hoort bij het leven. Het leven horen we allemaal te vieren. Het is een geschenk. De dood hoort er nu eenmaal bij.

Ik ben niet meer bang voor de dood omdat het leven zo mooi is. Als de dood daar onderdeel van is, waarom zou het dan iets naars zijn?